ابراز نیاز

بسم الله الرحمن الرحیم
معرفتی یا مولای دلیلی علیک و حبی لک شفیعی الیک
دعای ابوحمزه ثمالی
ماه مبارک رمضان تمام می شود و می رود؟ شبهای قدر تمام شدنی است ؟ رفتنی است؟ با ماه رمضان باید خداحافظی کرد؟وداع کرد؟ چگونه؟
عظمت و فضیلت این ماه در نزول قرآن بر قلب حجت زمان در شب قدر است

انا انزلناه فی لیله القدر پس قرآن بر حجت اکبر نازل می شود امام زمان متجلی حق و ظرف قرآن می شود زمین و عالم هم که از حجت خدا خالی نمی ماند پس آن چه به قدر و رمضان عظمت داده در قلب امام زمان  جای دارد امام زمان هم که جاوید است و صاحب زمان در همه وقت و همه جا حضور دارد پس همیشه هست اما آنچه باعث می شود که ما آن را رفتنی بدانیم و حس کنیم غفلت ماست آری غفلت ما از حضور مولا و سیدی که صاحب القدر است غفلت و کوری ما از قرآن ناطق که همه جا و همیشه هست غفلت ما از قلب عالم هستی اگر انسان در منطقه ای زندگی کند که غروب و طلوع خورشید فرقی نداشته باشد مانند آنجاییکه شش ماهش روز است چون شش ماه خورشید را تابان می بیند و حضورش را لمس می کند دیگر شب و روز برایش معنایی ندارد حال اگر انسان جایی زندگی کند که نه تنها شب و روز بلکه ماه و سال هم برای او فرقی نداشته باشد و همه و همه را توجه خود به دنیایی سراپا حسی و نسبی ببیند و دید و توجه خود را از زمان بردارد آن وقت است که هر لحظه عمرش می تواند قدر او باشد هر لحظه زندگی برای او یک فرصت و عنیمتی است برای تضرع و ابراز نیاز و طلب کمال از صاحب کمال آن وقت دیگر این رمضان نیست که می آید و می رود بلکه این انسان است که به قدر نزدیک می شود یا بالعکس دور می شود در حقیقت شاید همه روزها و شبها قدر باشد و این ما باشیم که با نزدیک شدن و دور شدن از قدر می رویم و می آییم آری مگر نه این که از اسرار شب قدر رسیدن به یقیین و زوال شک است نسبت به حضرت حقپس عالمی که محضر خداست و خدایی که دائم الفضل و و اجب الوجود است و همیشه هست یقیین به او هم میتواند همیشگی باشد چون حضرات معصومین . پس این خود ماییم که می رویم و می آییم نه شب قدر پس با خود هر لحظه وداع کنیم و خداحافظی اما چگونگی این وداع نیز بستگی به خود کا دارد اگر ما مقرب القدر شدیم از گذشته خود با خوشحالی خداحافظی و وداع کنیم و راه پشت سر را ویران کرده و ببندیم و در تلاش برای پیشروی باشیم و چنانچه از قدر دور شده ایم از اوقات از دست رفته را و لحظه های به غنیمت رسیده که استفاده نکرده ایم باید خداحافظی کنیم و وداع. که دیگر رفتند و برگشتنی نیستند عبرت زندگی ما شدند برای لحظات آینده و درس و تجربه ای برای دیگران . حال شاید بهتر بتوان درک کرد که چرا آن کنیز رومی در دل شب در مناجاتش در می گفت خدایا به محبتت به من مرا ببخش و یا گریه های امام زمان برای بخشیدن گناهکاران و دوست داشتن خدا و معصومین بندگان را بیشتر از خود بنده ،بهتر فهمیده می شود چرا که خدا خالق بهشت است و این مائیم که با نزدیک و دور شدن از او خود را از بهشت محروم یا لایق بهشت میکنیم.

دست نوشته های دوران جوانی بدون ویرایش جدید

2:30 بامداد 24 ماه مبارک رمضان. 1379 شمسی