رِبِّیّون

وکَاَیِّن مِن نَبِی قتَلَ مَعَهُ رِبِّیّونَ کَثیرٌ فَما وهَنوا لِما اَصابَهُم فی سَبیلِ اللهِ وما ضَعُفوا ومَا استَکانوا واللهُ یُحِبُّ الصّابرین

رِبِّیّون

وکَاَیِّن مِن نَبِی قتَلَ مَعَهُ رِبِّیّونَ کَثیرٌ فَما وهَنوا لِما اَصابَهُم فی سَبیلِ اللهِ وما ضَعُفوا ومَا استَکانوا واللهُ یُحِبُّ الصّابرین

رِبِّیّون

بسم الله الرحمن الرحیم
ربیون:
((وکَاَیِّن مِن نَبِی قتَلَ مَعَهُ رِبِّیّونَ کَثیرٌ فَما وهَنوا لِما اَصابَهُم فی سَبیلِ اللهِ وما ضَعُفوا ومَا استَکانوا واللهُ یُحِبُّ الصّابرین)) آل عمران ۱۴۶
انبیای الهی برای تبلیغ دین و پاسداری از حریم آن و در راه اجرای قوانین و احکام الهی، قیام و مبارزه و جهاد داشتند و بسیاری از آنان به شهادت رسیدند؛ هرچند گزارشی از بسیاری از پیامبران در قرآن نیامده است.
پیامبران و همراهان ویژه و با وفای آنان که تربیب و تربیت خاص یافته و شدید الربط با ربّ بودند، از گزند وهن، ضعف، استکانت و زبونی و امان خواهی مصون بوده و صابرانه شداید جهاد در راه خدا را تحمل کرده‏اند؛ بدین معنا که هرگز از تهاجم دشمن نهراسیده و بر اثر کمی عده‏ء آن‏ها و زیادی دشمن احساس سستی نکرده و حالت تباهی و بد نداشتند و در برابر بیگانه خضوع نکرده و درخواست کمک نمی‏کردند. خلاصه آنکه آن مجاهدان نستوه هرگز در نبرد با دشمنان دین و رویارویی با سختی‏ها هیچ‏گونه ناتوانی و سستی و زبونی از خود نشان ندادند و هیچ‏گاه زمین‏گیر نشدند و چنان صبوری کردند که الگوی صبر و جهاد و مقاومت و مظهر اسم حسنای صبور و در نتیجه محبوب خداوند
سبحان شدند.

طبقه بندی موضوعی
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر

تک گفتار4

يكشنبه, ۱۵ تیر ۱۳۹۳، ۱۰:۲۶ ب.ظ

بسم الله الرحمن الرحیم

راستی تا حالا شده از خودت بپرسی که این همه که درباره محبت حرف زده شده چرا هنوز هم خبری از محبت جایی نیست؟

چرا از تاثیرات زیادی که باید در یک جامعه ای که پر از محبت هست باید باشه کمتر در جامعه اسلامی ما هست؟

آیا واقعا اسلام با محبت مشکلی داره؟

ما حرف اسلام را درباره محبت درست فهمیدیم؟درست بیان کردیم ؟درست عمل کردیم؟

چرا وقتی حرف از محبت میشه حتی در بین بچه های مذهبی ما فورا دو روی سیاه و سفید برای اون می سازیم یا محبت اهل بیت خیلی خوب و عالی یا عشق مجازی خیلی بد و زشت؟

تا حالا شده از خودمون بپرسیم و به خودمون جواب بدیم این همه تاریخ ادبیات کهن ما مملو از شعر ها و داستانهای عشقیه برای چیه؟

چرا دین ما قران و اهل بیت و خدای ما این همه تاکید بر محبت دارند و اونوقت ما اینقدر فقر محبت در بین بچه های مسلمون خودمون احساس میکنیم؟

واقعا چرا باید اینقدر کمبود محبت در بین ما مسلمانها باشه؟

چرا باید بهاییها بین ما شیعیان به مهربان ها و محبتیها معروف باشند ؟؟

چرا ما بسیجی ها مذهبی ها دو آتیشه ای دینداری باید اخمو و بی محبت و خشک باشیم یا معرفی بشیم؟

چرا تا اسم محبت میاد همه ما یاد ماچ و بوس و بغل می افتیم؟

چرا از عشق فقط مجازیش را می شناسیم؟

چرا وقتی به یکی میگیم برادر با بچه ها با محبت برخورد کن فورا میخواد به روی اونا بخنده و برای شاد کردنشون فقط شوخی کنه و حتی تا مرض گناه و غیبت جلو بره برای محبت کردن بهشون؟

چرا کار فرهنگی خوب شده محبت و جذب بیشتر اونم به روش های .......

کاش می تونستم همه سوال هایی که در ذهن دارم بنویسم شاید شما هم از خودتون پرسیده باشید و جوابی براش داشته باشید و منم راهنمایی کنید

واقعا خیلی سخته معنی بعضی از وازه هارا گفتن

اخه گفتنش یک جورایی پرت شدن و دور شدن از اصل حقیقت اون چیزی میشه که اون واژه براش وضع شده

خودمونی بگم گاهی باید دعا کرد زمینه فراهم کرد تا بجای گفتن کلمات مخاطب را با اصل قضیه روبرو کرد تا بفهمه که این اون نیست

اره منظورم محبت بود واقعا این اون نیست که من و بعضی های دیگه برای خودمون تعریف کردیم و تصور میکنیم به تهش رسیدیم

محبت یک واژه نیست تا هر کسی بتونه با معنی کردنش دیگران را از حقیقت اون آگاه کنه

محبت یک کالا نیست قابل انتقال یک برهان نیست قابل اثبات و تعلیم به دیگران

محبت محبت محبت

این همون چیزیه که واقعا دوست ندارم با تعریف کردنش خودم را مثل بقیه به فهمش دعوت کنم

محبت فهمیدنی شاید باشه اما چشیدنی تره

اهل بیت ما می فرمایند اصل دین محبت است از طرفی می فرمایند دین حسن خلق است . پس باید بین دین و حسن خلق رابطه باشه

تا حالا دقت کردید خدا با مشرکینش لین برخورد میکنه با مومنینش شدید؟

میشه گفت خدا با مومنین حسن خلق نداره یا محبت نداره؟

تا حالا فکر کردید چرا خدا به موسی علی نبینا و اله و علیه السلام می فرماید با فرعون لین حرف بزن ارام برخورد کن بعد وقتی خدا میخواد با مومنین حرف بزنه سخت میگیره دایم ترس امتحان و از شدت جهنم براش میگه؟

چرا ما برعکس خداییم؟

چرا با بدحجابها بد حرف می زنیم خشنیم اما با حجابدارها خوش و بش میکنیم؟

تا حالا دقت کردی ما بشارت را برای مومن و دوستان خوبمون داریم اما انذار نداریم و بر عکس برای جاهلا و گنه کار ها انذار داریم و بشارت نداریم و این درست خلاف رویه برخورد خدا در قران و سنت اهل بیت علیهم السلامه

ساعتها میشینیم کنار هم با دوستان و حتی خطاهاشون را صحه می ذاریم و هیچ وقت هیچ جور تذکر نمیدیم بعد با دیگران اول شمشیر نشون میدیم بعد..............

فکر میکنم محبت اینی نیست که ما تا حالا فهمیدیم

خدا گاهی محبتش را در غضبش نشون ما میده همون طوری که مادر با زدن روی دست بچه محبتش را نشون میده تا بچه دیگه دچار ضرر نشه

و .........

محبت همیشه خنده و شوخی نیست

محبت همیشه بدون اخم و خشونت نیست

محبت خیلی از تصورات ما نیست




نظرات  (۲)

۱۸ تیر ۹۳ ، ۲۳:۲۵ سعید وکیلی
خیلی لذیذ و تأثیر گذار بود ...
ممنونم
سلام.... 
تشکر از مطلب  زیباتون
همه اش درسته و قبول دارم، اما چقدر خوبه که داخل نوشتتون طوری صحبت کنید که معتدل باشه... 
یعنی ازش نشه برداشت کرد که میخواید بگید  «اشدا بینهم و رحماء علی الکفار» 

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی